Wyrok Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 15 grudnia 2010 r. II SA/Sz 790/10
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, po
rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 grudnia 2010 r. sprawy ze
skargi Agencji A. na uchwałę Rady Miejskiej w Stargardzie
Szczecińskim z dnia 27 listopada 2007 r. nr XV/137/07 w przedmiocie zasad
wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Miasta
Stargardu Szczecińskiego oraz udzielania pomocy w zaspokajaniu potrzeb
mieszkaniowych członków stargardzkiej wspólnoty samorządowej I. stwierdza nieważność § 29 zaskarżonej
uchwały, II. orzeka, że uchwała w części określonej w pkt I nie
podlega wykonaniu,III. zasądza od Rady Miejskiej w Stargardzie
Szczecińskim na rzecz skarżącego Agencji A. kwotę (...) złotych tytułem zwrotu
kosztów postępowania.
W dniu (...) Rada Miejska w Stargardzie Szczecińskim
podjęła uchwałę Nr XV/137/07 w sprawie zasad wynajmowania lokali
wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy - Miasta Stargardu
Szczecińskiego oraz udzielania pomocy w zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych
członków stargardzkiej wspólnoty samorządowej (Dz. Urz. Woj.
Zachodniopomorskiego z 2008 r. Nr 1 poz. 8). Podstawą prawną tej uchwały jest art.
21 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw
lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z
2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.)
W § 29 ust. 1 uchwały Rada postanowiła, że
wnioski o dostarczenie lokalu socjalnego osobom, którym sąd w wyroku
nakazującym opróżnienie lokalu mieszkalnego przyznał uprawnienie do otrzymania
lokalu socjalnego, Biuro Przydziału i Zamiany Mieszkań realizuje z
uwzględnieniem postanowień § 23 ust. 5 uchwały oraz zgodnie z
następującymi zasadami:
1) Biuro Przydziału i Zamiany Mieszkań przesyła osobie
uprawnionej z mocy wyroku sądu ofertę zawarcia umowy najmu na wskazany w niej
lokal socjalny, odpowiedni pod względem powierzchni pokoi, nadający się do
zamieszkania ze względu na wyposażenie i stan techniczny i wzywa ją, aby w
ciągu 3 dni licząc od daty otrzymania oferty zgłosiła się w Biurze Przydziału i
Zamiany Mieszkań, w celu zawarcia umowy najmu;
2) kopię oferty o której mowa w pkt 1, Biuro
Przydziału i Zamiany Mieszkań przesyła do wiadomości wierzycielowi;
3) w przypadku gdy osoba uprawniona na mocy wyroku,
której doręczono ofertę zawarcia umowy najmu na wskazany lokal mieszkalny, nie
podpisze jej albo nie zgłosi się do Biura Przydziału i Zamiany Mieszkań w
ustalonym terminie bez uzasadnionej przyczyny, Biuro skreśli tę osobę z
rejestru wyroków sądowych orzekających eksmisję z prawem do lokalu socjalnego,
a oferowany lokal wskaże innej osobie z tego rejestru;
4) o zawarciu umowy najmu na wskazany w ofercie lokal
socjalny, o odmowie podpisania umowy najmu na ten lokal albo nie zgłoszeniu się
osoby uprawnionej do podpisania umowy najmu, Biuro Przydziału i Zamiany
Mieszkań powiadomi wierzyciela niezwłocznie;
5) z datą złożenia osobie uprawnionej oferty, o której
mowa w pkt 1, przyjmuje się, że Miasto spełniło obowiązek dostarczenia lokalu
socjalnego, o jakim mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca
2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie
Kodeksu cywilnego.
Wojskowa Agencja Mieszkaniowa w (...) Oddział
Regionalny w (...) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...)
skargę na powyższą uchwałę w części dotyczącej § 29 ust. 1 pkt
1, 3 i 5 wskazując, że zapisy te naruszają jej interes
prawny wyrażający się w pozbawieniu strony skarżącej wykonywania prawa
własności, możliwości korzystania z rzeczy zgodnie ze społeczno gospodarczym
przeznaczeniem, jak również rozporządzania rzeczą (art. 140 Kodeksu
cywilnego) oraz przerzucają na stronę skarżącą obowiązek gminy zapewnienia
lokalu socjalnego wynikający z art. 14 ust. 2 oraz art. 4 ust.
2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o
zmianie Kodeksu cywilnego. Ponadto, pozbawiają stronę skarżącą uprawnienia do
zrealizowania w drodze przymusu państwowego (egzekucji sądowej) prawomocnego i
wykonalnego wyroku sądowego, zgodnie z art. 776Kodeksu postępowania
cywilnego.
W uzasadnieniu skargi Wojskowa Agencja Mieszkaniowa
wskazała, że jest państwową osobą prawną, która została powołana do
zaspokajania potrzeb mieszkaniowych żołnierzy. Do jej ustawowych zadań należy
wykonywanie w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa prawa własności i innych praw
rzeczowych stosunku do nieruchomości stanowiących jego własność
wykorzystywanych do zakwaterowania żołnierzy zawodowych. Tymczasem
zapisy § 29 ust. 1 pkt 1, 3 i 5zaskarżonej uchwały oraz
podejmowane na tej podstawie działania gminy Stargard Szczeciński, de facto
uniemożliwiają skarżącej swobodne wykonywanie prawa własności w stosunku do
lokali mieszkalnych powierzonych Agencji z których orzeczono eksmisję,
korzystanie z tych lokali zgodnie ze społeczno gospodarczym przeznaczeniem, a
także rozporządzanie tymi lokalami. Strona skarżąca wskazała, że lokale z
zasobu mieszkaniowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej mają konkretne
przeznaczenie, są przeznaczone dla ściśle określonej, ograniczonej kategorii
osób i niewątpliwie do osób tych nie należą członkowie wspólnoty samorządowej
nie będący żołnierzami zawodowymi.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie
praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego,
jeżeli w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd przyzna określonej osobie
uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego, obowiązek zapewnienia lokalu
socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu
podlegającego opróżnieniu. Orzekając o uprawnieniu do lokalu socjalnego, sąd
nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę
oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Dotyczy to także osób
wymienionych w art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o
Zakwaterowaniu Sił Zbrojnych, którym sąd nakazał opróżnienie lokalu wchodzącego
w skład zasobu mieszkaniowego Wojskowej Agencji Mieszkaniowej i jednocześnie
przyznał uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.
Określenie w § 29 ust. 1 pkt 1 zaskarżonej
uchwały krótkiego, 3 dniowego terminu w którym osoba uprawniona do otrzymania
lokalu socjalnego powinna stawić się w celu zawarcia umowy najmu lokalu
powoduje, że skarżący (wierzyciel) w tym krótkim czasie winien uzyskać klauzulę
wykonalności na danym wyroku orzekającym o uprawnieniu danej osoby do lokalu
socjalnego, co praktycznie jest niemożliwe.
Zapis § 29 ust. 1 pkt 3 zaskarżonej uchwały
mówiący o wykreśleniu osoby uprawnionej do lokalu socjalnego z rejestru
wyroków, o ile w terminie 3 dni nie zgłosi się w celu podpisania umowy najmu
powoduje, że właściciel lokalu podlegającego opróżnieniu nie może skorzystać z
przysługujących mu środków prawnych celem wykonania wyroku eksmisyjnego przez
organ egzekucyjny. Skreślenie wyroku z rejestru wyroków sądowych orzekających
eksmisję z prawem do lokalu socjalnego skutkuje tym, że komornik sądowy nie
będzie mógł wykonać eksmisji i wydać lokalu podlegającego opróżnieniu
właścicielowi (stronie skarżącej).
Interes prawny skarżącej Agencji narusza także §
29 ust. 1 pkt 5 uchwały, zgodnie z którym samo złożenie oferty zawarcia
umowy najmu lokalu socjalnego oznacza, że gmina spełniła ustawowy obowiązek
dostarczenia lokalu socjalnego. Tymczasem samo złożenie osobie uprawnionej
oferty zawarcia umowy najmu, nie może być uznane za spełnienie obowiązku
dostarczenia lokalu socjalnego. O tym czy gmina Stargard Szczeciński wypełniła
ciążący na niej ustawowy obowiązek decydują bowiem realne czynności tj.
faktyczne wprowadzenie osoby uprawnionej do lokalu socjalnego przez komornika,
jeśli osoba ta nie przeprowadzi się dobrowolnie.
Strona skarżąca wskazała na konkretny stan faktyczny,
w którym zastosowanie przez gminę Stargard Szczeciński zapisów § 29 ust. 1
pkt 1, 3 i 5 zaskarżonej uchwały pozbawiło Agencję swobodnego
dysponowania lokalem mieszkalnym oraz zrealizowania wyroku eksmisyjnego w
drodze egzekucji komorniczej. Mianowicie Sąd Rejonowy w (...) wyrokiem z dnia
(...) sygn. akt IC (...) nakazał L.R. opróżnienie lokalu mieszkalnego
położonego w (...) przy ul. (...) i wydanie go w stanie wolnym Wojskowej
Agencji Mieszkaniowej Oddział Terenowy w (...). Sąd ustalił jednocześnie, że
osobie tej przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego, dlatego
wstrzymał wykonanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty
zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.
W dniu (...) Gmina Miasto (...) przesłała Wojskowej
Agencji Mieszkaniowej ofertę zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego dla L.R. W
dniu (...) Wojskowa Agencja Mieszkaniowa wystąpiła do Sądu Rejonowego w (...) z
wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi z dnia (...), o czym
powiadomiła gminę (...). W odpowiedzi na to (...) Towarzystwo Budownictwa
Społecznego spółka z o.o. poinformowało WAM, że L.R. doręczono ofertę zawarcia
umowy najmu lokalu socjalnego, ale w wyznaczonym terminie nie zgłosił się w
celu podpisania umowy najmu lokalu socjalnego. W następstwie powyższego
postępowanie egzekucyjne zostało umorzone. Do skargi strona skarżąca załączyła
odpis wyroku eksmisyjnego z dnia (...), ofertę zawarcia umowy najmu lokalu
socjalnego, odpis pisma Prezydenta Miasta (...) (zawierającego dwie daty:
(...)) informującego Wojskową Agencje Mieszkaniową Oddział Regionalny w (...),
że lokal socjalny przy ul. (...)
w (...) został zaoferowany innej osobie uprawnionej,
ponieważ L.R. nie przyjął zaproponowanego lokalu socjalnego, odpis pisma (...)
TBS spółka z o.o. do WAM Oddział Regionalny w (...) z dnia (...) informującego
m.in. o tym, że wyrok eksmisyjny dotyczący L.R. zostaje skreślony z rejestru
wyroków sądowych uprawniających do lokalu socjalnego ponieważ osoba ta nie
zgłosiła się w celu podpisania umowy najmu tego lokalu, dlatego lokal
zaproponowany zostanie innej rodzinie z tego rejestru. Strona skarżąca
dołączyła także odpis postanowienia komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w
(...) z dnia (...) umarzającego postępowanie egzekucyjne przeciwko L.R.
prowadzone na podstawie wyroku z dnia (...) z tego powodu, że w toku tego
postępowania nie zapewniono dłużnikowi lokalu socjalnego do którego mogłoby nastąpić
przekwaterowanie.
W odpowiedzi na skargę Rada Miejska w (...) wniosła o
jej oddalenie. Wskazała, że zaskarżone zapisy uchwały są jasne i czytelne,
stanowią doprecyzowanie sposobu postępowania i ewidentnie wpływają na ekonomikę
tego postępowania, mobilizując uczestników do sprawnego działania i w żaden
sposób nie ograniczają wierzycielowi możliwości podejmowania czynności
zmierzających do wyegzekwowania wyroku o opróżnieniu lokalu. Złożenie przez
gminę dłużnikowi oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego umożliwia
wierzycielowi wystąpienie do sądu o nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności,
czyli na uzyskanie tytułu wykonawczego przeciwko dłużnikowi. Dłużnik, który nie
przyjął oferty najmu lokalu socjalnego, traci uprawnienie do takiego lokalu
wynikające z wyroku sądu. Prawo do lokalu socjalnego jest bowiem prawem
dłużnika a nie wierzyciela. Wierzyciel zatem nie może oczekiwać, że gmina
będzie trzymała lokal socjalny w stanie nie zasiedlonym do czasu wszczęcia
przez wierzyciela czynności egzekucyjnych i dokonania eksmisji dłużnika przez
wierzyciela, a tym bardziej do lokalu socjalnego którego dłużnik nie chciał
przyjąć. Skoro dłużnik z przysługującego mu prawa i ochrony świadomie nie chce
skorzystać nie składając określonego oświadczenia woli, brak możliwości
przymuszenia go do tego. Zawarcie umowy najmu lokalu socjalnego wymaga
oświadczenia woli dłużnika, które musi być pozbawione wad. Jeżeli dłużnik
odmawia przyjęcia zaproponowanego lokalu socjalnego, wierzyciel może podjąć
działania zmierzające do faktycznego przeprowadzenia eksmisji, na tym etapie
zaistnieje konieczność wskazania ewentualnie pomieszczenia tymczasowego, ale
jest to już poza procedurą związaną z obowiązkiem dostarczenia przez gminę
lokalu socjalnego. Z ustawy nie wynika w żadnym razie, że w przypadku gdy
dłużnik nie zamierza skorzystać z proponowanego mu lokalu socjalnego,
następująca po tym fakcie eksmisja dłużnika ma nastąpić do tego lokalu
socjalnego, a gmina ma obowiązek oczekiwania na eksmisję do tego lokalu. Byłoby
to absurdem. Gmina oferuje prawo do takiego lokalu socjalnego kolejnemu
dłużnikowi, co stoi w zgodzie z zasadami współżycia społecznego i
sprawiedliwością społeczną.
W ocenie Rady Miejskiej w (...) ustalony
zaskarżoną uchwałą 3 dniowy termin, jest terminem wystarczającym dla
dłużnika do podjęcia przemyślanej i swobodnej decyzji w przedmiocie przyjęcia
oferty najmu lokalu socjalnego. W związku z niedostateczną liczbą lokali
socjalnych w stosunku do występujących w tym zakresie potrzeb, osoby uprawnione
do otrzymania lokalu socjalnego na mocy wyroku sądu oczekują kilka lat na taki
lokal. Na lokal socjalny oczekują także osoby wobec których nie orzeczono
eksmisji, a które znajdują się w trudnej sytuacji finansowej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co
następuje:
Sądowa kontrola uchwały Nr XV/137/07 Rady
Miejskiej w Stargardzie Szczecińskim w zaskarżonej części, dokonana według
kryterium zgodności z prawem i w granicach rozstrzygania Sądu zakreślonych
w art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu
przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dała podstawę
do uwzględnienia skargi.
Obowiązki gminy dotyczące zaspokajania potrzeb
mieszkaniowych członków wspólnoty samorządowej określaustawa z dnia 21
czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o
zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31 poz. 266 z późn. zm.).
Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy, tworzenie warunków do
zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej należy do zadań
własnych gminy. Gmina, na zasadach i w wypadkach przewidzianych w ustawie,
zapewnia lokale socjalne i lokale zamienne, a także zaspokaja potrzeby
mieszkaniowe gospodarstw domowych o niskich dochodach (art. 4 ust.
2 ustawy). Gmina wykonuje zadania określone w ust. 1 i 2,
wykorzystując mieszkaniowy zasób gminy lub w inny sposób. Gmina tworzy zatem
warunki do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej m.in.
poprzez utrzymanie i powiększanie mieszkaniowego zasobu gminy. W skład tego
zasobu wchodzą lokale stanowiące własność gminy albo komunalnych osób prawnych
lub spółek prawa handlowego utworzonych z udziałem gminy (z wyjątkiem
towarzystw budownictwa społecznego), a także lokale pozostające w posiadaniu
samoistnym tych podmiotów.
Przepisy ustawy nakładają na gminy obowiązek
zapewnienia lokali socjalnych osobom, w stosunku do których zapadły wyroki
nakładające obowiązek opróżnienia dotychczas zajmowanych lokali, którym sąd
jednocześnie przyznał uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego. Stosownie
do art. 14 ust. 1 ustawy, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd
orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego
uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu
socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu
podlegającego opróżnieniu. Orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu
socjalnego, sąd nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu
złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego (art. 14
ust. 6). Dostarczenie lokalu socjalnego przez gminę stanowi jedyny możliwy
sposób wykonania wyroku eksmisyjnego. Do czasu spełnienia tego obowiązku gmina
zobowiązana jest płacić właścicielowi lokalu podlegającego opróżnieniu
odszkodowanie.
Zaskarżona uchwała została podjęta na
podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy, zgodnie z którym rada gminy
uchwala zasady wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu
gminy. W myśl art. 21 ust. 3 tej ustawy zasady wynajmowania lokali
wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy powinny określać w
szczególności:
1) wysokość dochodu gospodarstwa domowego
uzasadniającą oddanie w najem lub w podnajem lokalu na czas nieoznaczony i
lokalu socjalnego, oraz wysokość dochodu gospodarstwa domowego uzasadniającą
zastosowanie obniżek czynszu;
2) warunki zamieszkiwania kwalifikujące wnioskodawcę
do ich poprawy;
3) kryteria wyboru osób, którym przysługuje
pierwszeństwo zawarcia umowy najmu lokalu na czas nieoznaczony i lokalu
socjalnego;
4) warunki dokonywania zamiany lokali wchodzących w
skład mieszkaniowego zasobu gminy oraz zamiany pomiędzy najemcami lokali
należących do tego zasobu, a osobami zajmującymi lokale w innych zasobach;
5) tryb rozpatrywania i załatwiania wniosków o najem
lokali zawierany na czas nieoznaczony i o najem lokali socjalnych oraz sposób
poddania tych spraw kontroli społecznej;
6) zasady postępowania w stosunku do osób, które
pozostały w lokalu opuszczonym przez najemcę lub w lokalu, w którego najem nie
wstąpiły po śmierci najemcy;
7) kryteria oddawania w najem lokali o powierzchni
użytkowej przekraczającej 80 m2.
Zawarte w tym przepisie określenie "w
szczególności" oznacza, ze uchwała rady gminy powinna regulować wszystkie
wskazane w art. 21 ust. 3 zagadnienia, a ponadto rada gminy może
zamieścić w uchwale jeszcze inne, dodatkowe regulacje związane z najmem. Nie
oznacza to jednak by organ stanowiący gminy, ustalając zasady wynajmu lokali
mógł określać tryb realizacji wyroków przyznających uprawnienie do otrzymania
lokalu socjalnego od gminy. Art. 21 ust. 3 ustawy o ochronie praw
lokatorów (...) przyznający radzie gminy kompetencje do uchwalenia zasad
wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasoby gminy, w tym
ustalenia zasad pierwszeństwa wynajmowania lokali socjalnych oraz trybu
rozpatrywania i załatwiania wniosków o najem lokali socjalnych dotyczy
wyłącznie kształtowania przesłanek zawierania umów najmu takich lokali na
zasadach ogólnych, a nie na podstawie art. 14 tej ustawy. Ten ostatni
przepis ma bowiem w stosunku do art. 21 ust. 3 charakter przepisu
szczególnego wyłączającego stosowanie art. 21 ust. 3 do przypadków
przyznania uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego na podstawie wyroku
sądu. To Sąd w prawomocnym orzeczeniu eksmisyjnym oznacza krąg podmiotów
uprawnionych do otrzymania lokalu socjalnego na tej podstawie (por. wyrok NSA z
dnia 25 czerwca 2010 r. I OSK 732/10). Zasady realizacji wyroków sądu
orzekających eksmisję i przyznających prawo do lokalu socjalnego określają
przepisy ustawy o ochronie praw lokatorów (...), oraz ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43 poz. 296 z
późn. zm.). Gmina nie może ustalać zasad realizacji wyroków sądu ani
modyfikować ustawowego pojęcia "dostarczyć lokal socjalny". Należy
zgodzić się z zarzutami skargi, że zaskarżone przepisy uchwały uniemożliwiają
właścicielom lokali podlegających opróżnieniu wykonanie wyroków eksmisyjnych w
drodze przymusu państwowego i przerzucają obowiązki gminy na podmioty w żaden
sposób nie zobowiązane do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych członków
wspólnoty samorządowej. Uwalniają też gminę od obowiązku wypłaty odszkodowań,
mimo nie dostarczenia lokalu socjalnego. Wbrew twierdzeniom Rady Miejskiej w
(...) nawet ewentualna odmowa zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego przez
osobę uprawnioną nie oznacza niemożliwości przeprowadzenia eksmisji do takiego
lokalu, w takim bowiem przypadku osoba taka zobowiązana jest uiszczać co
miesiąc odszkodowanie (art. 18 ust. 1 ustawy).
W związku z tym, że § 29 zaskarżonej uchwały
rażąco narusza prawo, bowiem bez dostatecznej podstawy ustawowej wprowadza
odmienne kryteria o tych które wynikają z norm zawartych w art. 4 ust.
1 i 2, art. 14 ust. 1 i 6,art. 18 ust. 5 oraz art.
21 ust. 3 pkt 3 i 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, Sąd na
podstawie art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym w zw. z art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 z późn.
zm.) orzekł jak w sentencji. O zwrocie kosztów postępowania orzeczono na
podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi.
Na podstawie art. 152 tej ustawy orzeczono,
że § 29 zaskarżonej uchwały nie podlega wykonaniu do czasu
uprawomocnienia się wyroku.
☎ Tel 61 641 64 61 ☎
